II NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU – 16.03.2025 r.

Z Ewangelii wg św. Łukasza

Jezus wziął z sobą Piotra, Jana i Jakuba i wyszedł na górę, aby się modlić. Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dopełnić w Jeruzalem. Tymczasem Piotr i towarzysze snem byli zmorzeni. Gdy się ocknęli, ujrzeli Jego chwałę i obydwu mężów, stojących przy Nim. Gdy oni się z Nim rozstawali, Piotr rzekł do Jezusa: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza». Nie wiedział bowiem, co mówi. Gdy jeszcze to mówił, pojawił się obłok i osłonił ich; zlękli się, gdy weszli w obłok. A z obłoku odezwał się głos: «To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie!» W chwili gdy odezwał się ten głos, okazało się, że Jezus jest sam. A oni zachowali milczenie i w owym czasie nikomu nic nie opowiedzieli o tym, co zobaczyli. Łk 9, 28b‑36

JEGO SŁUCHAJCIE

Tylko trzech apostołów było świadkami przemienienia na górze Tabor. A jednak wydarzenie było tak wielkiej wagi, ze po zmartwychwstaniu Mistrza przekazali je innym. Opis jest zawarty w Ewangeliach Mateusza, Marka i Łukasza. Jest to jedyny mistyczny opis z ziemskich czasów Jezusa. Świadkowie słuchali rozmowy Jezusa z ukazującymi się w chwale Mojżeszem i Eliaszem. Rozumieli tę rozmowę, która dotyczyła odejścia Mistrza w Jerozolimie, czyli Jego męki. Odkryli, iż w wieczności przestrzeń czasu znika. Mojżesz żył 1400 lat, Eliasz 800 lat przed Chrystusem. Słyszeli też słowa Boga Ojca: „To jest mój Syn, wybrany, Jego słuchajcie”. To wezwanie Ojca niebieskiego było najważniejsze.

Wydawać by się mogło, że ta trójka po takim przeżyciu już nigdy nie będzie miała kłopotów ze słuchaniem, a ściśle mówiąc z posłuszeństwem Jezusowi. A historia mówi co innego. Piotr na dziedzińcu Kajfasza, mimo że na Taborze słyszał rozmowę o odejściu Mistrza w Jerozolimie, zapomniał o Jezusie i Jego godności. Trzy razy zapierał się Go przed służbą arcykapłana.

Nawet mocne przeżycie mistyczne nie wyklucza grzechu. To znak i dla nas. Wielki Post to czas odkrywania siły grzechu i siły łaski. My też, mimo że nie mamy przeżyć mistycznych na miarę Piotra, popełniamy grzechy i potrzebujemy żalu za nie. Nikt na ziemi nie jest pewny dotrwania do wieczności w stanie łaski! Nikt. To wzywa do pokory i czujności, aby odeprzeć pokusę, a jeśli się to nie uda, aby wrócić z łzą w oku do Chrystusa, jak tego uczy św. Piotr.

Ks. Edward Staniek