A A A

Osoba odpowiedzialna: Bogusława Bukowska

Opiekun ks. Proboszcz

Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmienie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadał takiej sztuki na tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi więc obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełnić z należną czcią i miłością do Pisma św. aby wypowiadane słowo Boże, jako ,,żywe i skuteczne.”

LEKTORZY

Historia posługi lektora

W kościele łacińskim do 1972 r. było to drugie z 4 niższych święceń (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie formacji seminaryjnej. 15 sierpnia 1972 r. papież Paweł VI w dekrecie Ministeria Quedam zniósł święcenia niższe w kościele łacińskim, ustanawiając w zamian posługi lektora i akolity.

Obecnie wyróżniamy dwa rodzaje posługi lektorskiej:

Lektor - alumn seminarium duchownego. Z reguły lektorami ustanawiani są klerycy na III roku formacji seminaryjnej. Poza regularnymi posługami, lektor-kleryk może m.in. święcić potrawy wielkanocne w Wielką Sobotę.

Lektor świecki. Lektorzy świeccy przygotowują się z reguły do swojej posługi przez uczestnictwo w kursie lektorskim. Kurs taki obejmuje wykłady z podstaw liturgiki, biblistyki i teologii, a także warsztaty z fonetyki i śpiewu.

W czasie obrzędu ustanawiania lektora, biskup wręcza mu Pismo Święte na znak władzy oficjalnego głoszenia Słowa Bożego.

Posługa lektora w kościele katolickim wiąże się przede wszystkim z odczytywaniem podczas Mszy św. i nabożeństw wszystkich czytań za wyjątkiem Ewangelii.

Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii;

Jeśli nie ma kantora lektor może wykonać psalm responsoryjny.

 

Bieżące komentarze do czytań:

 

TRZECIA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU                  21 stycznia 2024

Nawrócenie ma zawsze podwójny wymiar. Jest łaską daną od Pana Boga, lecz musi zostać podjęte przez człowieka, by mogło skutecznie się dokonać. Nawrócenie oznacza odwrócenie się od swej grzesznej przeszłości i zwrócenie się w stronę Boga. Taką postawę pod wpływem Jonaszowego upomnienia podjęli Niniwici. W Ewangelii Pan Jezus także nieustannie nawołuje, by człowiek kierował swe życie ku Bogu. Słowa Jezusa: „Pójdź za mną” tłumaczy się także jako: „podążaj moimi śladami”. Bracia Szymon i Andrzej oraz Jan i Jakub podjęli zaproszenie Pana. Porzuciwszy dotychczasowe życie, zaczęli kroczyć śladami Jezusa. Podążanie za Jezusem jest pewną drogą ku przemianie swego serca, a tym samym swego życia. Zachęceni liturgią słowa, podążajmy za Panem Jego śladami.

CZWARTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU               28 stycznia 2024

U początku swej publicznej działalności Jezus zmierza do synagogi. Skoro dopuszczono Go do głosu i otwarcie może tam naucza, znaczy, że uważano Go za nauczyciela. Porządek spotkania w synagodze burzy zachowanie opętanego człowieka. Ale Jezus każe złemu duchowi opuścić biednego człowieka, a tym samym stawia siebie ponad urząd nauczyciela. Swoją mocą udowadnia, że jest kimś więcej niż nauczycielem, że jest Synem Bożym. W całym tym zdarzeniu zadziwia fakt, że to nie uczestnicy synagogalnego spotkania słuchający Jezusa, ale zły duch wyznaje wiarę w to, że Jezus jest Świętym Boga, Bożym Synem. Dla Świętego Marka, autora tej Ewangelii, owo wydarzenie jest pierwszym cudem dokonanym przez Jezusa. Ilekroć stajemy w bliskości Boga, wyznajemy wiarę w Jezusa i słuchamy Jego słów, tyle razy cuda stają się naszym udziałem w konkretnej codzienności. Odkryjmy w słowie Bożym umocnienie w naszych słabościach ku odmianie serc.

PIĄTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU                     4 lutego 2024

Gdy nam coś dolega, szukamy ratunku i pomocy u lekarza. W niemniejszym stopniu szukamy wsparcia u Jezusa, w którego „ranach jest nasze zdrowie”. Wszechmoc Boga objawia się w tym, że zdolny jest On przywrócić człowiekowi zdrowie zarówno duszy, jak i ciała. Zatem Szymon i Andrzej zapraszają Jezusa do swego domu, aby uzdrowił teściową Szymona. Podobnie i tłum z Ewangelii przynosił swych chorych przed oblicze Jezus, który „uzdrowił wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami i wiele złych duchów wyrzucił”. Biedą człowieka są choroby i cierpienia, zaś szczęściem zdrowie i pomyślność. Jak niegdyś współcześni Jezusowi, tak i my pragniemy pomyślności i zdrowia dla naszych rodzin i nas samych. Pokrzepieni liturgią słowa, skierujmy nasze myśli ku Jezusowi, który przynosi uzdrowienie.

SZÓSTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU                  11 lutego 2024

Synonimem słowa „trędowaty” jest „wykluczony”. Pod nazwą trądu kryły się wszelkie poważne zmiany na skórze człowieka. Księga Kapłańska zawiera przepisy Prawa, które niezwykle restrykcyjnie odnosiło się do osób dotkniętych tą chorobą. Bezwzględne przestrzeganie przepisów miało na celu zapewnienie sanitarnej higieny w społeczeństwie oraz zapobieganie rozprzestrzenianiu się epidemii. Człowiek dotknięty trądem w ówczesnym społeczeństwie był już za życia umarły, gdyż jego wyrokiem było odseparowanie od innych. Jezus w Ewangelii przełamuje tę logikę. Nie polemizuje z przepisami Prawa, ale odkrywa na nowo wartość i godność osoby trędowatej. Jezus nie tylko pozwala zbliżyć się choremu, lecz dotyka go i uzdrawia. Przywraca człowiekowi już dawno pogrzebaną nadzieję. Niech liturgia słowa utwierdzi nas w przekonaniu o nadziei, którą niesie nam Bóg.

 ŚRODA POPIELCOWA                                     14 lutego 2024

Nawrócenie zakłada odwrócenie się od grzechu, a tym samym zwrócenie się ku Bogu. Celem jest zawsze pokój własnego sumienia, czyli stan pojednania ze Stwórcą. Postanowienia, które pozostają na etapie życzeń, nie wystarczą, dlatego potrzebują potwierdzenia w uczynkach. Jezus w Ewangelii wyznacza trzy uczynki jako filary nawrócenia. Są nimi: post, modlitwa i jałmużna. Jednocześnie przestrzega przed pychą, która może pochłonąć ludzkie serce. Uczynki miłości spełniane na pokaz obdzierają je z duchowej wartości. Prawdziwe nawrócenie człowieka dokonuje się najpierw we wnętrzu serca. Dlatego prorok Joel w pierwszym czytaniu nawołuje: „Nawróćcie się do Mnie całym sercem”. Tylko taka ofiara może być miła Bogu. Wsłuchani w słowo Boże, podejmijmy zaproszenie Pana ku nawróceniu naszych serc.

 PIERWSZA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU          18 lutego 2024

Postać Noego została opisana w wydarzeniach prehistorii biblijnej. Okres ten nie odnosi się do Izraela, lecz do historii ludzkości w ogóle. Niebezpieczeństwo potopu zostało zażegnane dzięki próbie posłuszeństwa i ufności Noego. Owa postawa spotkała się z przychylnością Boga, który zawiązał z ludzkością pierwsze przymierze, nazywane noachickim. Zaś w Ewangelii Jezus woła: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże”. Słowa nawrócenia miały stanowić przygotowanie ludzi na wieczyste przymierze. Jest nim dobrowolna ofiara Jezusa na krzyżu.  Tym samym Bóg zawiązał czwarte i ostatnie przymierze miłości z ludźmi. Także i my jesteśmy zaproszeni, by z nawróconym sercem oczekiwać nadejścia królestwa Bożego. W postawie posłuszeństwa i ufności chciejmy wsłuchać się w słowo Boże.

DRUGA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU                25 lutego 2024

Motyw gór jest często przywoływany w Piśmie Świętym jako miejsce zawiązywania relacji między Bogiem a ludźmi. Wydarzenia na górskich szczytach są również znakiem wypełnienia Starego Testamentu i nadejścia Nowego. Niespełniona ofiara na górze Moria zapowiada dopełnioną ofiarę Jezusa na górze Kalwarii. Jak niegdyś Abraham miał wydać swego syna na ofiarę, tak Bóg Ojciec ofiarował swego Syna za zbawienie świata. Izaak, który był synem Abrahama, miał zostać zgładzony jako ofiara na ołtarzu. Nowym Izaakiem jest Jezus, który został zgładzony na ołtarzu Golgoty. Drewno niesione na barkach Izaaka zapowiada drogę krzyżową Jezusa. Pomiędzy tymi dwoma wydarzeniami znajduje się góra Przemienienia, która obok Morii zapowiada mękę Jezusa. Niech liturgia słowa pobudzi nas, abyśmy ofiarowali swoje życie Jezusowi.

 TRZECIA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU           3 marca 2024

Dekalog i świątynia były dla Izraelitów nie tylko świętością, ale i dziedzictwem. Urywek z Księgi Wyjścia traktuje o nadaniu prawa Narodowi Wybranemu przez samego Boga. Dekalog oznacza „dziesięć słów”, czyli dziesięć zasad, na których opiera się relacja ścisłego przymierza Boga z Izraelem. Trzy pierwsze odnoszą się bezpośrednio do Boga, siedem kolejnych tyczy się relacji pomiędzy ludźmi. Drugim znakiem Bożego dziedzictwa była świątynia na Wzgórzu Jerozolimskim. Jednak jak niegdyś Hebrajczycy pod Synajem, tak ich potomkowie sprzeniewierzyli się świętości i dziedzictwu przymierza. Jezus wyrzuca z dziedzińca świątynnego tych, którzy uczynili z niej targowisko i zaprowadza należny porządek świętemu miejscu. To obraz naszego wnętrza. Niech słowo Boże pobudza nas do troski o właściwy stan naszych dusz.

CZWARTA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU          10 marca 2024

Kontrast pomiędzy światłem i ciemnością jest często podejmowanym tematem przez Świętego Jana. Zgodnie z ową myślą światłością jest sam Jezus, który przyszedł na świat rozproszyć mroki grzechu. Przywoływane w Ewangelii spotkanie ma miejsce w nocy, w czasie której Jezus prowadzi skryty dialog z Nikodemem oraz oświeca wątpliwości swego gościa. „A sąd polega na tym, że światło przyszło na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność aniżeli światło: bo złe były ich uczynki” – mówi Jezus. Osąd Boga nad duszą ludzką dotyczy więc przylgnięcia lub odrzuceniu Boga przez człowieka; zbliżania się człowieka bardziej ku światłu lub ku ciemności. Odwrócenie się od Stwórcy prowadzi ku śmierci. Święty Paweł napomina, że światło życia może przywrócić jedynie Chrystus. Niech słowo Boże rozjaśni mroki naszych serc.

 PIĄTA NIEDZIELA WIELKIEGO POSTU            17 marca 2024

Jezus podniośle przybył do Jerozolimy na święto Paschy. Zgodnie z chronologią Świętego Jana dzisiejszy fragment jest bezpośrednią kontynuacją tego zdarzenia i wyznacza drugą część Ewangelii Janowej, czyli Księgę Krzyża. Świadomość nadejścia ostatecznej godziny, czyli rychłego wypełnienia swej misji, skłania Jezusa do coraz śmielszych słów o swym odejściu. Jak ziarno, które wrzucone w ziemię obumiera, by mogło wydać plon, tak śmierć jednego Człowieka może przywrócić życie wszystkim ludziom. Autor Listu do Hebrajczyków zaznacza, że dzięki wywyższeniu Jezusa zbawienie stało się udziałem każdego człowieka. Zebranym wokół Grekom i tłumowi Jezus ogłasza proroctwo: „«A Ja, gdy zostanę nad ziemię wywyższony, przyciągnę wszystkich do siebie»”. Niech liturgia słowa przyciągnie nas ku ukrzyżowanej miłości Pana.

ŚW. JÓZEFA, OBLUBIEŃCA NAJŚW. MARYI PANNY         19 marca 2024

Przez wieki Naród Wybrany oczekiwał Mesjasza zgodnie z obietnicą, którą Pan poprzysiągł królowi Dawidowi w przepowiedni: „Wtedy wzbudzę po tobie potomka twojego, który wyjdzie z twoich wnętrzności, i utwierdzę jego królestwo”. Dla każdego Żyda oczywistym było, że zapowiadany Mesjasz będzie pochodził z królewskiego rodu jako potomek Dawida. Na przełomie obu Testamentów niewielu zdawało sobie sprawę, że Mesjasz – nowy Dawid przyjdzie na świat jako przybrany syn Józefa z Betlejem, potomka króla Dawida w pokoleniu Judy. Imię Józef oznacza: „Bóg pomnożył”. Rzeczywiście, Józef posłuszny zapewnieniom Anioła, ogarnął troskliwą opieką Maryję i Dziecię Jezus i przymnożył światu łaskę zbawienia, którą jest Jezus Chrystus. Zasłuchani w słowo Boże, powierzmy swe sprawy Bogu przez ręce Świętego Józefa.

NIEDZIELA PALMOWA, CZYLI MĘKI PAŃSKIEJ              24 marca 2024

Starotestamentalne przepowiednie proroków i obietnice Boga zapowiadały przyjście Mesjasza. Wypełniły się one na oczach ludzi w czas męki i śmierci Jezusa. Zadziwia proroctwo Izajasza spisane w czasie wygnania babilońskiego, zatem na sześć wieków przed Pasją Pana opisaną w Ewangelii. Zgodnie z „Trzecią Pieśnią” wystawiony na próbę sługa Jahwe doznaje niezasłużonego cierpienia i trudności za grzechy ludu. Jest świadom, że dzięki swej ofierze przyczynia się do odkupienia ludu. Przez kenozę, czyli całkowite uniżenie, Jezus jako Sługa Jahwe, powierza Bogu swe życie na ofiarę za zbawienie świata. By człowiek mógł zostać wywyższony, Jezus uniża się aż po hańbę krzyża. Posłuszeństwo Syna sprawiło, że „Bóg Go nad wszystko wywyższył”. Niech liturgia słowa wzbudzi w nas postawę ofiarnej służby Bogu.

NIEDZIELA ZMARTWYCHWSTANIA PAŃSKIEGO               31 marca 2024

Żaden świadek śmierci Jezusa na krzyżu nie przypuszczał, że w niedalekim czasie po tym wydarzeniu kamień grobowy zostanie odsunięty bez jakiejkolwiek ingerencji człowieka. Dezorientacja jest zbieżną cechą, która towarzyszyła Marii Magdalenie, a następnie Piotrowi i drugiemu uczniowi, którego utożsamiamy ze Świętym Janem. To nie Anioł Pański, a wejrzenie uczniów do wnętrza grobu doprowadziły do wiary w zmartwychwstanie Pana. Jednym ze znaków jest sudarion, czyli oddzielnie zwinięta chusta, która spoczywała na twarzy Jezusa. Złożona chusta była jednoznacznym przekazem. Gdy w trakcie posiłku pan domu odchodził od stołu, z myślą o powrocie, zostawiał sługom znak złożonej chusty. Ów znak w grobie wskazuje, że to nie koniec życia Jezusa, lecz powrót Zwycięzcy Śmierci. Niech słowo Boże obudzi w nas paschalną radość.

PONIEDZIAŁEK W OKTAWIE WIELKANOCY                    1 kwietnia 202

Dla Ewangelisty Mateusza kraina Galilei stanowi klamrę łączącą wydarzenia z życia Pana Jezusa. Nieprzypadkowo Zmartwychwstały informuje niewiasty: „Nie bójcie się! Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech udadzą się do Galilei, tam Mnie zobaczą”. Galilea jest miejscem początku, a teraz wypełnienia misji Chrystusa. Tam gdzie Jezus rozpoczął publiczną działalność, tam też kieruje Apostołów. Nakaz wyjścia uczniów z ukrycia i udania się poza uświęcone granice Judei jest czytelnym znakiem, aby Dobrą Nowinę o zmartwychwstaniu Zbawiciela głoszono wszystkim ludziom. Opisana w Dziejach Apostolskich postawa Piotra i innych dowodzi dochowania posłuszeństwa słowom Pana. Jako naoczni świadkowie zaświadczają o powstaniu swego Mistrza z martwych. Niech liturgia słowa uczyni z nas świadków zmartwychwstania.

NIEDZIELA MIŁOSIERDZIA BOŻEGO                    7 kwietnia 2024

Ogromnym przywilejem ludzi z kart Ewangelii była możliwość zobaczenia, usłyszenia, a nawet dotknięcia Jezusa. Budowali swą wiarę na fizycznej obecności Pana pośród siebie. Istnieją jednak dwie mylne zasady: „Widzę Jezusa – wierzę w Niego” oraz: „Nie widzę, nie wierzę”. Zredukowanie doświadczenia Boga do sfery zmysłów kończy się z reguły fiaskiem. Przekonał się o tym Tomasz jako jeden z Dwunastu. Brak fizycznej obecności ucznia w Wieczerniku doprowadził Tomasza do zwątpienia w fizyczną obecność Pana. Jezus dopomina się o wiarę ucznia opartą nie tyle na dowodach widocznych dla oczu, lecz na dowodach serca. Są one przeżywane we wspólnocie Wieczernika – nigdy w pojedynkę. Wiara Kościoła z Dziejów Apostolskich potwierdza tę regułę. Niech słowo Boże pogłębi naszą wiarę w obecność Pana pośród nas.

 ZWIASTOWANIE PAŃSKIE                            8 kwietnia 2024

Odkąd Bóg zawiązał wieczyste przymierze z Narodem Wybranym, dokonuje się realizacja planu zbawienia w historii Izraela. Obietnice Boże zapowiadały nadejście Mesjasza, który zarówno objawi królestwo Boże na ziemi, jak i wybawi lud swój od wszelkich nieprawości. Starotestamentalne proroctwa podtrzymywały ową nadzieję. Sam prorok Izajasz w odpowiedzi na upór króla Achaza wypowiada najsłynniejszą przepowiednię: „,Oto Panna pocznie i porodzi syna, i nazwie go imieniem Emmanuel”. Znak nadejścia Emmanuela w Osobie Jezusa Izajasz przewidział w czasie, gdy Izraelem targały niepokoje związane z wrogością Asyrii. Owe proroctwo miało więc miejsce na osiem wieków przed sceną zwiastowania Maryi, która przyjęła i wypełniła swym życiem zapowiedzi sprzed wieków. Niech posłane na świat Słowo Boże stanie się w nas Ciałem.

TRZECIA NIEDZIELA WIELKANOCY            14 kwietnia 2024

Bóg wykorzystuje liczne okazje, aby objawić się człowiekowi. Zgromadzenie się wylęknionych uczniów za drzwiami Wieczernika stanowiło okazję, aby Jezus mógł objawić się jako Zmartwychwstały. Spotkanie z uczniami dało Jezusowi okazję zarówno do zaświadczenia o realności swej Osoby, a także do potwierdzenia, że w Jego śmierci i powstaniu z martwych wypełniły się słowa Pisma i proroków. Moment, w którym Pan „oświecił umysły uczniów, by rozumieli Pisma”, zaowocował w Dziejach Apostolskich. Piotr dzięki łasce Bożej uzdrawia chromego od urodzenia. Cud ten przyciąga tłum gapiów i słuchaczy. Jak niegdyś Jezus, tak teraz Piotr wykorzystuje tę okazję do głoszenia ludowi Jezusa Zmartwychwstałego, który wypełnił mesjańskie proroctwa. Zasłuchani w słowo Boże, otwórzmy serca na spotkanie z Panem.

CZWARTA NIEDZIELA WIELKANOCY          21 kwietnia 2024

Na wiele sposobów Jezus przybliżał współczesnym sobie ludziom prawdę o królestwie Bożym. Wykorzystywał ku temu obrazy zaczerpnięte z codziennego życia. Motyw pasterza i owiec stanowił i jest po dzień dzisiejszy naturalnym kolorytem Palestyny. Fragment Ewangelii o Dobrym Pasterzu Święty Jan umieścił w części zwanej Księgą Znaków. Tym samym w nawiązaniu do boskości Pana, przedstawia Chrystusa jako Tego, który używa formuły: „Ja Jestem”, a ściślej: „Ja Jestem Dobrym Pasterzem”. Prorok Ezechiel zapowiedział niegdyś, że sam Bóg jest jedynym pasterzem Izraela. Ów tytuł przejmuje Jezus na własność. On jest Dobrym Pasterzem. Człowiek, który słucha słów Pana i podąża Jego śladami, jest owcą, która nigdy się nie zatraci. Pozwólmy, aby w swym słowie Bóg prowadził nas przez życie.

ŚW. WOJCIECHA, BISKUPA I MĘCZENNIKA,      23 kwietnia 2024

Grecy prosili Filipa, aby pomógł im zobaczyć Pana. Jezus, który ogłasza godzinę swego odejścia z tego świata, daje Grekom niezrozumiałą i najmniej spodziewaną odpowiedź. Ukryta jest ona w obrazie ziarna, które obumiera. Ewangelista Jan umiejscawia tę scenę bezpośrednio po uroczystym wjeździe Jezusa do Jerozolimy, który stanowił początek ostatniej Paschy Pana. Godziną obumarcia ziarna rzuconego w ziemię jest godzina odejścia Syna Człowieczego z tej ziemi. Jak obfitość plonu jest zależna od wcześniejszego rozkładu ziarna, tak zbawienie jest zależne od śmierci Jezusa na krzyżu. Ceną za obfity wzrost wiary w ludzkich sercach jest nieraz świadectwo krwi męczeńskiej śmierci innych. Dał temu przykład sam Jezus, Apostołowie, a także Święty Wojciech. Skupieni na liturgii słowa, powierzmy Jezusowi naszą codzienność.

PIĄTA NIEDZIELA WIELKANOCY                28 kwietnia 2024

Zgodnie z Ewangelią według Świętego Jana to właśnie Wieczernik stał się miejscem, w którym Jezus wygłasza wobec Apostołów mowę pożegnalną. Jest to swoisty testament Pana, który obrazuje On przykładem winnego krzewu i latorośli. Zaczerpnięty z codzienności motyw winnicy jest często przywoływany na kartach Pisma Świętego, dlatego też był czytelnym znakiem dla zgromadzonych w Wieczerniku. Aż dwukrotnie Jezus określa się tytułem: „Ja jestem krzewem winnym”. Formuła „Ja jestem” przywołuje na myśl Imię Boga z Księgi Wyjścia. Jezus przejmuje Imię Ojca, czyniąc się Panem Nowego Przymierza, w którym Zbawiciel zawiązuje ścisłą relację ze swym ludem. Każdy wszczepiony w miłość i naukę Pana jest niczym wybujała latorośl, która czerpie z Niego swe życiowe siły. W czasie liturgii słowa umacniajmy i pogłębiajmy naszą relację z Jezusem.

NAJŚW. MARYI PANNY, KRÓLOWEJ POLSKI          3 maja 2024

Z miłości do człowieka Bóg zaprosił Maryję, aby przyjęła podwójne macierzyństwo. Jak w betlejemską noc stała się matką Dzieciątka Jezus, tak na górze Kalwarii stała się matką całej ludzkości. Golgota jest również miejscem, gdzie dokonuje się swoista wymiana i wypełnienie testamentu Chrystusa. Na krzyżu Jezus nie pozostaje obojętny wobec najbliższych i najwierniejszych sobie osób. Troskliwy przywilej tyczy się Maryi i Jana. Odtąd stają się nową, duchową rodziną. Jan wypełnił natychmiast przynaglenie Pana. Jak czytamy: „I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie”. Ilekroć człowiek zaprasza Matkę Jezusa pod dach swego domu, tyle razy Maryja staje się Matką konkretnego człowieka, a często nawet i Opiekunką całego narodu. Wsłuchani w słowo Boże, oddajmy siebie i nasz naród w opiekę Matki Najświętszej.

SZÓSTA NIEDZIELA WIELKANOCY                    5 maja 2024

Starotestamentalne przepisy Prawa niosły ze sobą wiele skutków. Rozdźwięk pojawiał się, gdy Prawo zamiast zbliżać pobożnych Żydów do Boga Jahwe i swych bliźnich, zaprowadzało niezdrowy rytualizm i dystans w relacjach między ludźmi. W czasie Ostatniej Wieczerzy Jezus, wskazując na istotę Prawa, daje uczniom nowe przykazanie – przykazanie miłości. Jedynie ten, kto kocha Boga i drugiego człowieka nie literą, a sercem, wypełnia istotę przykazania. Mówiąc o miłości, Jezus nie mówił o silnym uczuciu, lecz wskazywał na siebie. Zaświadcza o tym świadek tamtego zdarzenia, Święty Jan, który w jednym z listów oznajmia: „Bóg jest miłością”. Przykład miłości aż po belki krzyża ukazał sam Jezus. W Dziejach Apostolskich owa miłość pociągnęła pogan do wiary w Chrystusa. Odpowiedzmy miłością na miłość Jezusa.

ŚW. STANISŁAWA, BISKUPA I MĘCZENNIKA    8 maja 2024

Stary Testament ukazuje Naród Wybrany jako trzodę, którą bezpiecznie prowadzi mocna ręka Boga Jahwe, prawdziwego Pasterza Izraela. W stosunku zaś do ludzi słowo „pasterz” miało podwójny wydźwięk. W pierwszym przypadku tytuł pasterza odnoszono do zwierzchników ludu namaszczonych przez samego Boga, ku wykonywaniu zacnych funkcji. W drugim – określano nim pastuchów owiec i trzody, którzy w oczach faryzeuszów byli nieczyści. Jezus mówiąc: „Ja jestem dobrym pasterzem”, przejmuje ów tytuł z trzema skutkami – uznaje się za równego Bogu, czyni się zwierzchnikiem ludu oraz paradoksalnie przyjmuje pogardę i odrzucenie. Młody Kościół nie wahał się nazywać swych przełożonych pasterzami, którzy po dziś dzień prowadzą wiernych ku niebu. Niech liturgia słowa uświadomi nam troskę Boga o każdego człowieka.

WNIEBOWSTĄPIENIE PAŃSKIE                   12 maja 2024

Ewangelia Marka o wniebowstąpieniu Pana była dla wielu Żydów dobitnie zrozumiała w swym przekazie. Fragment mówiący, że „po rozmowie z nimi Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga”, przypominał Żydom urywek z Księgi Daniela. Zgodnie z tą wizją Syn Człowieczy otrzymał od Przedwiecznego wszelką władzę na niebie i ziemi. Wstąpienie Jezusa do niebios jako prawdziwego Syna Człowieczego zapowiada nadejście ery mesjańskiej. Ewangelie i Dzieje Apostolskie ukazują Apostołów oraz innych członków młodego Kościoła jako tych, którzy wypełniają nakaz Jezusa i głoszą Dobrą Nowinę, czyli orędzie zmartwychwstania i wniebowstąpienia Pana, „aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego”, o czym zaświadcza Święty Paweł. Niech słowo Boże skieruje nasze myśli ku niebu.

ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO                     19 maja 2024

Boży Duch jest obecny w dziejach ludzkości od momentu stworzenia świata, gdy „unosił się nad wodami”. Ten sam Duch, czyli „Ruah”, przez wieki prowadził Izraela natchnionym słowem proroków, a na przełomie Testamentów ten sam Duch zstąpił na Maryję i okrył Ją mocą z wysoka. Jezus poczęty w łonie Maryi za sprawą Ducha zapowiada, że pośle Parakleta, by zstąpił niebawem na uczniów. Gdy w czasie Pięćdziesiątnicy Żydzi świętowali odnowienie przymierza z Synaju, w tym dniu Duch Święty wypełnił serca i dusze zebranych w Wieczerniku. W czasach Eliasza Bóg zaznaczył swoją obecność łagodnym powiewem wiatru. Podobny szum, połączony z ukazaniem się ognistych języków, jest znakiem Bożej obecności wyrażonej przez zesłanie Ducha na uczniów. Pozwólmy, aby Duch Święty prowadził nas w swym słowie.

NAJŚWIĘTSZEJ TRÓJCY                        26 maja 2024

Wiara w jedynego Boga była dla starożytnych ludów swoistym novum. Wszelkie pogańskie ludy, z którymi Hebrajczycy mieli styczność, posiadały wierzenia oparte na kulcie wielu bóstw. Urywek z Powtórzonego Prawa ukazuje Mojżesza, który dąży do uchronienia Narodu Wybranego przed popadnięciem w bałwochwalstwo. Dla patriarchy jedyny Bóg Jahwe jest źródłem tożsamości Izraela oraz spoiwem, które łączy Żydów. Zgodnie z myślą Świętego Pawła, jak niegdyś Bóg prowadził Izraelitów na pustyni, tak Duch Święty na drogach życia prowadzi synów Bożych, to jest Kościół – nowy lud święty. Usynowienie człowieka wypełniło się przez Osobę Jezusa Chrystusa, który zapewnia: „A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata”. Wsłuchani w liturgię słowa, powierzmy swe życie Trójcy Przenajświętszej.

NAJŚWIĘTSZEGO CIAŁA I KRWI CHRYSTUSA   30 maja 2024

Hebrajskie słowo berit, czyli „przymierze”, oznacza w Piśmie Świętym zawiązaną umowę lub układ pomiędzy dwoma stronami – Bogiem i ludźmi. Stare Przymierze zostało nadane Żydom na Synaju, Nowe – w Wieczerniku. Oba przymierza były ściśle powiązane z uśmierceniem ciała oraz przelaniem krwi. Nakazana przez Mojżesza ofiara całopalna i ofiara biesiadna z cielców jest zapowiedzią ofiary z Ciała, które wydał za życie świata Jezus Chrystus. Ofiara Ciała Jezusa dokonuje się podczas każdej Eucharystii. Mojżesz dokonał także oczyszczenia przez rytualne pokropienie ludu i ołtarza krwią zwierzęcia. Jezus zaś dokonał oczyszczenia świata ze zmazy grzechu w momencie przelania swej krwi podczas męki. Ta Ofiara Jezusa dokonuje się podczas każdej Eucharystii. Otwórzmy nasze serca na tajemnicę Ciała i Krwi Pańskiej.