Osoba odpowiedzialna: Bogusława Bukowska
Opiekun ks. Proboszcz
Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmienie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadał takiej sztuki na tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi więc obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełnić z należną czcią i miłością do Pisma św. aby wypowiadane słowo Boże, jako ,,żywe i skuteczne.”
LEKTORZY
Historia posługi lektora
W kościele łacińskim do 1972 r. było to drugie z 4 niższych święceń (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie formacji seminaryjnej. 15 sierpnia 1972 r. papież Paweł VI w dekrecie Ministeria Quedam zniósł święcenia niższe w kościele łacińskim, ustanawiając w zamian posługi lektora i akolity.
Obecnie wyróżniamy dwa rodzaje posługi lektorskiej:
Lektor - alumn seminarium duchownego. Z reguły lektorami ustanawiani są klerycy na III roku formacji seminaryjnej. Poza regularnymi posługami, lektor-kleryk może m.in. święcić potrawy wielkanocne w Wielką Sobotę.
Lektor świecki. Lektorzy świeccy przygotowują się z reguły do swojej posługi przez uczestnictwo w kursie lektorskim. Kurs taki obejmuje wykłady z podstaw liturgiki, biblistyki i teologii, a także warsztaty z fonetyki i śpiewu.
W czasie obrzędu ustanawiania lektora, biskup wręcza mu Pismo Święte na znak władzy oficjalnego głoszenia Słowa Bożego.
Posługa lektora w kościele katolickim wiąże się przede wszystkim z odczytywaniem podczas Mszy św. i nabożeństw wszystkich czytań za wyjątkiem Ewangelii.
Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii;
Jeśli nie ma kantora lektor może wykonać psalm responsoryjny.
Bieżące komentarze do czytań:
DWUNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 23 czerwca 2024
Cezarei Filipowej, Paweł nieustannie czynił to w swych listach. Piotr nawrócił się na dziedzińcu arcykapłana w czasie męki Jezusa, zaś przemiana Pawła rozpoczęła się pod Damaszkiem. W pierwszym czytaniu przed wyrokiem Heroda Piotr zostaje uwolniony ręką anioła z więzienia. W drugim czytaniu Paweł przewiduje swą bliską śmierć i czeka na uwolnienie duszy z więzów ciała. Obaj pragnęli być jak Mistrz. Obaj przelali krew z miłości do Jezusa. Obaj zrozumieli słowa: „Ty jesteś Mesjasz, Syn Boga żywego”. Niech słowo Boże umocni naszą wiarę.
TRZYNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 30 czerwca 2024
Zgodnie z Prawem żydowskim człowiek dotknięty nieczystością rytualną sprowadzał na siebie duchowe nieszczęście. Owo przekleństwo traktowano jako skutek przekroczenia uświęconego Prawa lub też formę kary Bożej. W perspektywie zbawczej misji Jezusa Święty Marek w piątym rozdziale Ewangelii podejmuje wątek obu nieczystości, które prowadziły ku śmierci rytualnej. Do kategorii przekroczenia Prawa zaliczano dotknięcie się ciała zmarłego. Do kategorii kary Bożej zaliczano wszelką poważną chorobę. Wynika stąd, że martwe ciało córki Jaira było nieczyste, podobnie jak żywe ciało kobiety cierpiącej na krwotok. Chrystus nie brzydzi się człowiekiem i przekracza barierę Prawa. Jezus, jako Pan życia i śmierci, uzdrawia chorą kobietę i daje życie dziewczynce. Prośmy, aby Jezus uzdrowił nasze ciało oraz duszę.
CZTERNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 7 lipca 2024
Prorocy stanowili ważne ogniwo w zbawczej historii Narodu Wybranego. Izraelici określali ich słowem nābî’ (czyt. nawi), co tłumaczy się jako ,,widzący’’. Prorok powołany przez Boga Jahwe nie tyle przepowiadał daleką przyszłość, co raczej przekazywał swymi ustami słowa Boże kierowane do ludu w konkretnym czasie i miejscu. Misja prorocka była trudnym i uciążliwym zadaniem, które stało się udziałem Ezechiela. Izrael w VI wieku przed Chrystusem przeżywał kryzys odstępstwa od wiary i lęk spowodowany nadejściem potęgi Babilonu. Prorok Ezechiel stał się sumieniem Izraela, aby ganić grzechy ludu i nawoływać ku nawróceniu. Mieszkańcy Nazaretu zlekceważyli zaś czas nadejścia największego z proroków – Jezusa, Syna Bożego. Ignorancja zamyka serce na Boga. Wsłuchani w słowo Boże, odkrywajmy obecność Pana pośród nas.
PIĘTNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 14 lipca 2024
Powołanie związane jest zawsze z zadaniem, które Bóg zleca człowiekowi do wykonania. Po ludzku nieraz trudno zrozumieć, jakim kryterium Pan Bóg się posługuje, gdy powierza daną misję konkretnym ludziom. Przykładem Bożej logiki jest powołanie Amosa. Był on zwyczajnym człowiekiem pracy – hodował trzodę i nacinał niedojrzałe sykomory, by wydały słodki owoc. Amos został powołany na proroka w VIII wieku przed Chrystusem, aby ganić przywódców Izraela za wszelkie nadużycia społeczne i religijne. Prorok był zatem niemile widziany wśród swoich. Podobna scena znajduje się w Ewangelii. Jak niegdyś w stosunku do Amosa, tak teraz część Żydów przejawia niechęć wobec Dwunastu. By powołanie Boże wydało owoc, często zostaje poddane ciężkim próbom wierności Panu. Zachęceni słowem Bożym, umocnijmy swe życiowe powołanie.
SZESNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 21 lipca 2024
Istnieje zasadniczy kontrast pomiędzy pasterzem z obowiązku, a pasterzem z wyboru. Różnica ta zasadza się na pytaniu, kogo pasterz otacza większą troską: owce czy siebie. Urywek z Księgi Jeremiasza jest naganą, jaką Bóg kieruje przeciw królom judzkim, którzy nie opiekują się należycie Izraelem i szukają jedynie własnego pożytku. Bóg sam staje się sędzią i wymierza karę królom, to jest pasterzom z obowiązku. W erze mesjańskiej prorok zapowiada nadto nadejście pasterza z wyboru. Według proroctwa Jeremiasza „będzie panował jako król, postępując roztropnie i będzie wykonywał prawo”. Owym pasterzem jest Chrystus, który spogląda na lud, jak na „owce niemające pasterza”. Jezus lituje się nad porzuconym tłumem i sam zajmuje miejsce pasterza z wyboru. Podziękujmy za troskę Pana wobec każdego z nas.
SIEDEMNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 28 lipca 2024
Bóg nie zawsze dokonywał spektakularnych cudów, by objawić swoją chwałę wobec ludu. Czasami wykorzystywał ku temu pospolite i powszechne rzeczy dnia codziennego. Jedną z tych rzeczy jest chleb. Scena niewytłumaczalnego rozmnożenia chleba przez Elizeusza w obecności sługi z Baal-Szalisza w Samarii stanowiła inspirację dla Ewangelistów. Czym dla autora Drugiej Księgi Królewskiej była interwencja Boga, tym dla Świętego Jan cud rozmnożenia chleba jest przejawem boskiej siły Jezusa. Jak za dni Mojżesza spadła z nieba manna, tak za dni Jezusa dokonał się cud chleba na ziemi. Jezus w geście podniesionych dłoni ku niebu wygłasza błogosławieństwo niczym pan domu nad posiłkiem w obecności swej rodziny. Jezus tym samym jednoczy ludzi wokół siebie. Niech liturgia słowa uwrażliwi nas na dar Eucharystii.
OSIEMNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 4 sierpnia 2024
Gdy brakuje pokarmu, organizm domaga się zaspokojenia głodu. Jest to podstawowa potrzeba każdego człowieka. Przez wieki ludzie domagali się od Boga zaspokojenia swych potrzeb. Wędrówka Hebrajczyków w kierunku Synaju i Ziemi Kanaan doskonale obrazuje stawiane Bogu wymagania. Wspomnienie sytych brzuchów w niewoli egipskiej skłoniło lud do szemrania przeciwko Bogu na pustyni, gdzie trudno było o pokarm. Zapowiedziany cud przepiórek i manny jest znakiem troski Pana o swój lud. Dla autora Księgi Wyjścia jest to druga próba, której następstwem będą wody Massa i Meriba. Z kolei w mowie eucharystycznej Jezus przestrzega przed interesownym szukaniem Boga. Wskazuje przeto na istotę: „«Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął”. Posilmy nasze dusze słowem Bożym.
DZIEWIĘTNASTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 11 sierpnia 2024
Szemranie jest cechą, postawą, którą człowiek często przybiera, stając przeciwko Bogu. Szemranie to nic innego, jak używanie kąśliwych słów za plecami – jako wyraz powątpiewania w moc Bożą. Postawa oporu wobec Jezusa stała się udziałem tłumu z Ewangelii. Problem tyczy się kwestii, którą podnieśli Żydzi słowami: „Jakżeż może On teraz mówić: Z nieba zstąpiłem”. Słowa te przywołują na myśl Mojżesza i Hebrajczyków na pustyni. Manna, choć dana z nieba, nie mogła zapewnić ludowi życia wiecznego. Życie wieczne oferuje Jezus, który daje prawdziwy pokarm niebiański, czyli swe Ciało. Aluzję odnajdujemy w I czytaniu. Eliasz zniechęcony ucieczką przed wyznawcami Baala, szemraniem wystawia Boga na próbę. Boży pokarm, którym się karmi, zapowiada pokarm, który daje Jezus. Niech słowo Boże będzie dla nas pokarmem z nieba.
WNIEBOWZIĘCIE NAJŚW. MARYI PANNY 15 sierpnia 2024
Wypełnieniem ziemskiego życia winno być niebo. Zbawiona dusza otrzyma wówczas od Boga koronę, czyli „niewiędnący wieniec chwały”. Ową prawdę poświadcza wizja Jana Apostoła, który w objawieniu dostrzega „Niewiastę obleczoną w słońce (…), a na jej głowie wieniec z gwiazd dwunastu”. Obraz niebiańskiej kobiety walczącej ze złem w postaci smoka był dobrze znany Babilończykom i Grekom. Problem przysparza jednak tożsamość tajemniczej niewiasty: kim ona jest? Dla Świętego Jana jest nią Nowe Jeruzalem, czyli Kościół. Dla nas jest nią równocześnie nowa Ewa, czyli Maryja. To właśnie Maryja napełniona Duchem Świętym w domu Elżbiety wydała o sobie proroctwo, że: „odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia”. Maryja jest potężną orędowniczką w niebie. Niech słowo Boże zbliży nas ku Wniebowziętej.
DWUDZIESTA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 18 sierpnia 2024
Na koloryt świata starożytnego składało się wiele cech. Jedną z nich jest obraz pokaźnych uczt i biesiad. Na stole nie mogło zabraknąć dwóch podstawowych rzeczy: chleba i wina. Pierwsze czytanie z Księgi Przysłów to tematyczna alegoria. Mądrość jest zamożną kobietą, która kieruje swe zaproszenie do ludzi z różnych warstw społecznych. Dom Mądrości symbolizuje szkołę. Z kolei uczta biesiadna to proces nauczania. Chleb i wino są pożywieniem, które zaspokaja głód Prawdy. W Ewangelii Jezus nawołuje: „Kto spożywa moje Ciało i Krew moją pije, trwa we Mnie, a Ja w nim”. Eucharystia nie jest biesiadną ucztą lub zwykłym rytualnym obrzędem. Jest Ofiarą Jezusa Chrystusa, który wydał swe Ciało i Krew na pokarm dla naszych dusz. Eucharystia zaspokaja głód Boga. Napełnijmy swe dusze słowem Bożym.
DWUDZIESTA PIERWSZA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 25 sierpnia 2024
Historia zbawienia uczy, że Bóg szanuje wolną wolę człowieka wraz z konsekwencjami różnych decyzji. W pierwszym czytaniu Jozue jako następca Mojżesza gromadzi wszystkie pokolenia Narodu Wybranego. W obliczu rychłej śmierci Jozuego Izraelici mieli ostatecznie rozstrzygnąć, komu chcą służyć: pogańskim bożkom czy Jedynemu Bogu. Pamięć o Bożych dobrodziejstwach skłania lud do zawierzenia siebie Bogu Izraela. Fragment dzisiejszej Ewangelii stanowi zaś bolesny i krytyczny moment dalszej misji Jezusa i Jego Kościoła. Wielu podjęło osobistą decyzję o odejściu od Pana. Jednak żywa wiara Dwunastu, która wypływała z pamięci o Bożych dziełach, skłoniła Dwunastu do pozostania przy Jezusie. W czasie liturgii słowa dokonajmy świadomego wyboru pójścia za Panem.
NAJŚW. MARYI PANNY CZĘSTOCHOWSKIEJ 26 sierpnia 2024
Mądrość jest atrybutem Boga. Autor Księgi Przysłów dokonuje personifikacji Mądrości, czyli ożywia abstrakcję i nadaje jej cechy ludzkie. Pierwsze czytanie jest więc poematem, w którym żydowski autor ukazuje Mądrość będącą naocznym świadkiem początków świata. Mądrość bierze swój początek z nieskończonej myśli Boga, dlatego też słusznie wychwala siebie samą jako Bożą mistrzynię oraz duchowe arcydzieło Stwórcy. W erze mesjańskiej Bóg wypełnił swe obietnice przez osobę niewiasty. Ową niewiastą jest Maryja, która z Bożym zamysłem została już u zaraniu dziejów wybrana na Matkę Syna Bożego. Dar mądrości Bożej skłonił Maryję do przyjęcia słów anioła, by dać światu Zbawiciela. Słusznie przeto Maryję Pannę nazywamy „Stolicą Mądrości” – arcydziełem Boga. Przyjmijmy mądrość Bożą w Jego słowie.
DWUDZIESTA DRUGA NIEDZIELA W CIĄGU ROKU 1 września 2024
Człowiek ustanowił prawo, aby panował sprawiedliwy porządek w świecie. Mojżesz otrzymał i ustanowił prawo Boże, aby panował społeczny ład oraz właściwy kult Boga Hebrajczyków. Księga Powtórzonego Prawa jest zbiorem pożegnalnych mów (hebr. Debarim), które Mojżesz pozostawił Narodowi Wybranemu jako swój testament. Żydzi mają odtąd wiernie przestrzegać spisanych słów Pana, to jest Prawa. Przez wieki poszerzano i rozbudowywano owe przepisy. W Ewangelii Jezus gani faryzeuszy, którzy doprowadzili do tego, że Prawo zamiast zbliżać człowieka do Boga, oddzielało ludzi od siebie: żywe prawo na ustach, lecz martwe w sercu. Dla Jezusa ludzkie zasady są ważne, lecz oderwane od istoty, kwestionują same siebie. Niech słowo Boże zbliży nas do istoty naszej wiary, którą jest sam Jezus.