Osoba odpowiedzialna: Bogusława Bukowska

Opiekun ks. Proboszcz

Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmienie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadał takiej sztuki na tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi więc obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełnić z należną czcią i miłością do Pisma św. aby wypowiadane słowo Boże, jako ,,żywe i skuteczne.”

LEKTORZY

Historia posługi lektora

W kościele łacińskim do 1972 r. było to drugie z 4 niższych święceń (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie formacji seminaryjnej. 15 sierpnia 1972 r. papież Paweł VI w dekrecie Ministeria Quedam zniósł święcenia niższe w kościele łacińskim, ustanawiając w zamian posługi lektora i akolity.

Obecnie wyróżniamy dwa rodzaje posługi lektorskiej:

Lektor - alumn seminarium duchownego. Z reguły lektorami ustanawiani są klerycy na III roku formacji seminaryjnej. Poza regularnymi posługami, lektor-kleryk może m.in. święcić potrawy wielkanocne w Wielką Sobotę.

Lektor świecki. Lektorzy świeccy przygotowują się z reguły do swojej posługi przez uczestnictwo w kursie lektorskim. Kurs taki obejmuje wykłady z podstaw liturgiki, biblistyki i teologii, a także warsztaty z fonetyki i śpiewu.

W czasie obrzędu ustanawiania lektora, biskup wręcza mu Pismo Święte na znak władzy oficjalnego głoszenia Słowa Bożego.

Posługa lektora w kościele katolickim wiąże się przede wszystkim z odczytywaniem podczas Mszy św. i nabożeństw wszystkich czytań za wyjątkiem Ewangelii.

Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii;

Jeśli nie ma kantora lektor może wykonać psalm responsoryjny.

Bieżące komentarze do czytań:

13 października 2024 – XXVIII niedziela zwykła

 Nie ma na ziemi człowieka, który nie chciałby posiadać skarbu. Mówiąc o skarbie, myśl wędruje natychmiast ku szlachetnym kruszcom i cennym rzeczom. Księga Mądrości ukazuje jednak odmienną postawę w tej kwestii. Salomon wychwala Boga za najcenniejszy dar, o który prosił i który otrzymał. Jest nim skarb mądrości. Komu dano poznanie mądrości, ten na tym świecie posiada zdolność wnikania sercem oraz rozumem w tajemnice i zamysły Boże. Dlatego Salomon oznajmia, że:  „wszystko złoto wobec niej jest garścią piasku, a srebro przy niej będzie poczytane za błoto”. Młodzieniec z Ewangelii był osobą bogatą w dobra doczesne, lecz ubogą w mądrość serca. Wolność od doczesnych dóbr jest dla Jezusa warunkiem prawdziwego i niezniszczalnego skarbu duszy w wieczności. Wsłuchajmy się uważnie w słowo Boże.

20 października 2024 - XXIX niedziela zwykła

Interesy zbija się po to, aby czerpać z nich zyski. Nie ma w tym nic złego. Problem pojawia się wówczas, gdy ktoś podtrzymuje zawiązaną relację tylko po to, by wykorzystać ją do własnych celów. Takim człowiekiem nie kieruje szczerość lecz nieszczera interesowność. Ową postawę prezentują w Ewangelii dwaj uczniowie. Mowa o Jakubie i Janie. Braciom marzy się chwała niebieskich tronów, mimo że kłótnia o władzę między uczniami wywiązała się już wcześniej. Jakże osobiste interesy dwóch synów Zebedeusza są sprzeczne z osobistą wolą i misją Jezusa. Jezus, jako zapowiadany przez Izajasza Sługa Jahwe, nie zapewnił uczniom ludzkiego uznania, sukcesu czy profitu. Ceną nie będzie chwała ziemskiego tronu, lecz ofiara Pana na tronie krzyża. 

Oddajmy wszelkie nasze sprawy i ambicje w ręce Jezusa.

27 października 2024 – XXX niedziela zwykła

Dzisiejszy urywek Ewangelii świętego Marka bezpośrednio poprzedza uroczysty wjazd Jezusa do Jerozolimy. Jezus wraz z uczniami i tłumem słuchaczy idzie głównym szlakiem do Jerozolimy na święto Paschy. W odległości około 30 kilometrów od Miasta Świętego znajduje się miasteczko o nazwie Jerycho. Staje się ono nie tylko przystankiem w drodze, lecz tym bardziej świadkiem cudu. Dwie cechy żebraka i postawa Jezusa wobec niego oznajmiają, że w bramach miasta naocznie wypełnia się era mesjańska. Cechami tymi są: głośny krzyk oraz ślepota Bartymeusza, a postawą Jezusa – cudowne uzdrowienie niewidomego. Wydarzenie spod Jerycha przybliża prawdę o nadejściu królestwa Bożego. Znaki te dokładnie przepowiedział prorok Jeremiasz w Księdze Pocieszenia. 

Otwórzmy nasze serca na słowa Pana, które do nas kieruje.

1 listopada 2024 – Uroczystość Wszystkich Świętych

 Do świętości jest powołany każdy człowiek już tutaj, na ziemi. Dzisiejszy fragment Ewangelii jest u świętego Marka pierwszą odsłoną publicznego nauczania Jezusa o królestwie Bożym. Jak niegdyś Mojżesz otrzymał słowo Boże na górze Synaj, tak tłum otrzymuje naukę z ust Jezusa również na górze. Rzeczywiście, owa góra staje się pierwszą amboną Jezusa. Pierwszym zaś kazaniem Pana jest „Osiem błogosławieństw”. Błogosławieństwo związane jest ze świętością. Świętość związana jest z królestwem Bożym. Wypełnianie nauki Jezusa jest więc pewną drogą ku zbawieniu. Myśl tę podejmuje święty Jan w Apokalipsie i zaznacza, że zbawienie w niebie jest obiecaną nagrodą za szlachetne życie już tu, na ziemi dla wiernych naśladowców Baranka, czyli Jezusa. 

Niech słowo Boże umocni w nas pragnienie podążania ku świętości.

3 listopada 2024 – XXXI niedziela zwykła

 W czasach Jezusa istniały dwie szkoły rabinackie. Pierwsza mówiła, że należy znać i przestrzegać setek przepisów Prawa, gdyż to stanowi fundament tożsamości każdego Żyda. Druga szkoła twierdziła, iż należy zamknąć przepisy w ogólnych, a istotnych normach. Spór pomiędzy dwoma tendencjami rozumienia Prawa jest widoczny w pytaniu pobożnego Żyda. Pytanie brzmi: „Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?”. Uczony pyta się o istotę. Jezus zaś daje słuchaczom odpowiedź w formie podstawowego kompendium. Odwołuje się do Księgi Powtórzonego Prawa: „Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu”. Słowo „słuchaj”, czyli szema, Żydzi wypowiadali na początku każdego nabożeństwa w synagodze. Było to żydowskie credo, związane z zasadą miłości Boga i bliźniego. 

Niech słowo Boże uwrażliwi nas na istotę naszej wiary.

10 listopada 2024 – XXXII niedziela zwykła

 Bogactwo nie jest kwestią posiadania ogromnej ilości pieniędzy. Wielkość człowieka to nie kwestia ludzkich zaszczytów. Bogactwo i wielkość człowieka zaczyna się od bogactwa i wielkości jego serca. Pismo Święte często przywołuje i stawia za wzór osoby ubogie. Do tej grupy zaliczyć można wdowy. Wdowy tak w czasach proroka Eliasza, jak i w czasach Jezusa były pozbawione prestiżu społecznego i pewnego źródła utrzymania. Przykład ten widoczny jest zarówno w pierwszym czytaniu, jak i w Ewangelii. Niezwykłym paradoksem, a zarazem wspólną cechą obu wdów jest fakt, że kobiety pomimo swej materialnej nędzy, dzielą się z innymi dosłownie wszystkim, co mają. Pierwsza wdowa – jedzeniem z Eliaszem, druga zaś ofiarą na Świątynię. Bóg pochwala hojność serc ubogich kobiet.  Oddajmy Panu wszelkie nasze troski.

17 listopada 2024 – XXXIII niedziela zwykła

 Perspektywa końca świata pozostaje dla człowieka zagadką i tajemnicą. Pismo Święte nieraz podejmuje temat dekadencji świata ku ponownej odnowie. Na proroctwa apokaliptyczne składają się trzy cechy: nadejście Mesjasza na końcu czasów, po drugie – wizja sądu ostatecznego oraz refleksja o zmartwychwstaniu. Urywek z Księgi Daniela jest poetyckim zakończeniem objawień z wojen greckich. Autor kładzie jednak nacisk na dzień sądu ostatecznego i końcowe przeznaczenie człowieka, gdy Bóg zbudzi ludzkość ze snu i wyznaczy sprawiedliwym duszom życie wieczne, a podłym wieczną hańbę. Fragment z Ewangelii poniekąd rozwija myśl pierwszego czytania. Gdy świat będzie zmierzał ku końcowi, Chrystus nadejdzie w chwale i zwycięsko gromadzi nowy lud Boży.  Wsłuchani w słowo Pana, powierzmy nasz los w ręce Jezusa.