Konferencji Episkopatu Polski na Niedzielę Miłosierdzia (7 kwietnia 2024)
„…każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, kto życie od Niego otrzymał” (1J 5, 1)
Siostry i Bracia w Chrystusie!
Dzisiaj, w Niedzielę Miłosierdzia Bożego, Caritas będąca duszpasterską instytucją charytatywną Kościoła katolickiego obchodzi swoje patronalne święto. W to dzisiejsze święto rozpoczynamy też kolejny Tydzień Miłosierdzia. Najważniejszym celem każdego takiego tygodnia jest szeroko pojęta promocja i kształtowanie wyobraźni miłosierdzia. W tym roku będzie przyświecać nam hasło: „…każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, kto życie od Niego otrzymał” (1J 5, 1). To hasło stanowią słowa św. Jana Apostoła z dzisiejszej drugiej lekcji. W tych słowach nietrudno rozpoznać przykazanie miłości Boga i bliźniego, ze szczególnym uwzględnieniem daru życia. Bóg przedstawiony jest tu jako źródło i dawca życia, zaś człowiek jako ten, który to życie od Niego otrzymał. Hasło tegorocznego Tygodnia Miłosierdzia łączy się też z przypadającą w tym czasie Uroczystością Zwiastowania Pańskiego, która obchodzona jest jako Dzień Świętości Życia.
Życie każdego człowieka jest darem Bożej miłości. O ten dar Bóg w szczególny sposób zatroszczył się, gdy „Syna swego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” (J 3, 16). Dar życia wiecznego, będący owocem zbawczego dzieła wykonanego dla nas, ukazuje Jezus po swoim zmartwychwstaniu, gdy przychodzi do Wieczernika mimo drzwi zamkniętych, przynosząc radość i pokój. W tym wydarzeniu, o którym opowiada dzisiejsza Ewangelia, w jakiejś mierze odsłania się nasza chwalebna przyszłość, którą jest życie wieczne, życie w obfitości. Za tym właśnie życiem, które przynosi zmartwychwstały Pan, tęskni serce każdego człowieka, bo każde serce pragnie być szczęśliwe. Zmartwychwstanie Chrystusa potwierdza obietnicę naszego przyszłego zmartwychwstania, które wypełni też najgłębsze pragnienie naszego serca.
Bóg, będąc dawcą życia doczesnego i wiecznego, zasługuje na naszą miłość. Ale jednocześnie zaznacza, że pragnie takiej miłości, która wyraża się przez miłość bliźniego: „…każdy miłujący Tego, który dał życie, miłuje również tego, kto życie od Niego otrzymał” (1J 5, 1). Innymi słowy, nie można miłować Boga, nie miłując swego bliźniego. A miłujemy Boga i bliźniego wtedy, gdy zachowujemy Boże przykazania, jak zaznacza w swoim liście św. Jan Apostoł (1J 5, 2n). A gdy nasz bliźni potrzebuje pomocy i my tę pomoc mu okazujemy, to wtedy miłość staje się miłosierdziem.
W służbie miłosierdzia właśnie podejmowane są wszystkie dzieła Caritas, której celem jest niesienie pomocy tym, którzy jej potrzebują. Ta pomoc organizowana w sposób charyzmatyczny i systemowy obejmuje najważniejsze życiowe potrzeby, zarówno w zakresie materialnym jak i duchowym. Caritas to ogromna instytucja charytatywna Kościoła katolickiego. W wymiarze naszego kraju w jej skład wchodzą: Caritas Polska, diecezjalne Caritas, parafialne zespoły Caritas oraz szkolne i akademickie koła Caritas.
Wyzwania jakie stoją obecnie przed Caritas to rosnące potrzeby pomocowe w kraju i kryzysy humanitarno-rozwojowe na świecie. Jednym z ważniejszych tu obszarów jest pomoc Ukrainie, która prowadzona jest nie tylko na miejscu, gdzie zniszczenia wojenne odzierają ludzi z dostępu do podstawowych dóbr materialnych, ale też w Polsce, gdzie nadal udzielana jest pomoc uchodźcom i migrantom w 28 centrach przy Caritas diecezjalnych.
Ponadto Caritas Polska prowadzi systematyczną, i to w znaczącym zakresie, pomoc medyczną dla mieszkańców Jemenu, gdzie od dziesięciu lat trwa wojna domowa. Pomoc humanitarna i rozwojowa prowadzona jest także na Bliskim Wschodzie, szczególnie w Ziemi Świętej, w Syrii, Libanie czy Strefie Gazy. Tam, wiodący i flagowy dla Caritas program „Rodzina Rodzinie” pozwala nieść wsparcie finansowe rodzinom wielodzietnym, ubogim, bezpośrednio narażonym na skutki wojny, ale także pomaga wspierać rozwój mikroprzedsiębiorstw, które pozwalają na samodzielne utrzymanie się rodzin. Caritas pomaga też w Ameryce Łacińskiej, w tym szczególnie w Wenezueli i Kolumbii, w kilku krajach Afryki Subsaharyjskiej, Nepalu czy Afganistanie. Łącznie na całym świecie Caritas Polska powadzi działania pomocowe w ponad 35 krajach.
Podobnych wyzwań nie brakuje również w Polsce. Potrzebujących pomocy jest wielu. Wśród nich są seniorzy, którzy dzięki Caritas i współdziałających z nią różnych instytucji, otrzymują wsparcie m.in. w postaci kart „Na codzienne zakupy”. Towarzyszą im też wolontariusze w codziennych trudnościach i różnego rodzaju niedomaganiach związanych z wiekiem. Równie ważną grupą społeczną są dzieci i młodzież. Od lat Caritas organizuje dla nich wakacyjne wyjazdy, a w ramach programu „Tornister Pełen Uśmiechu” otrzymują wyprawki szkolne. Szczególną rolę spełnia tutaj też „Wigilijne Dzieło Pomocy Dzieciom”, koordynowane przez parafialne zespoły Caritas. Caritas zajmuje się też wsparciem osób w kryzysie bezdomności, dla których prowadzone są w całej Polsce schroniska, noclegownie, łaźnie czy jadłodajnie. Natomiast w ramach programu „Uratuję Cię” – Caritas organizuje pomoc dla osób wymagających pilnego leczenia. Trzeba tu jeszcze wspomnieć prowadzone przez Caritas Domy Pomocy Społecznej, hospicja stacjonarne i domowe, Domy Samotnej Matki, świetlice socjoterapeutyczne, różnego rodzaju specjalistyczne poradnie, punkty wydawania żywności i wiele innych dzieł, które służą życiu.
Wszystkie dzieła miłosierdzia prowadzone przez Caritas są możliwe dzięki ogromnej życzliwości i ofiarności ludzi wierzących, których ożywia „jeden duch i jedno serce” (Dz 4, 32). Wśród nich na szczególną uwagę zasługuje niemal stutysięczna społeczność wolontariuszy, którzy całym sercem, z ogromnym zaangażowaniem oddani są niesieniu pomocy potrzebującym. Bogu niech będą dzięki za wszystkich, którzy na co dzień praktykują miłość bliźniego i nie lękają się czynić miłosierdzia, nawet wtedy, gdy łączy się to z wielką ofiarą.
Dzisiaj, w patronalne święto Caritas, tradycyjnie prowadzona jest w całej Polsce zbiórka na cele charytatywne. W imieniu obdarowanych dziękuję za ogromną życzliwość, za każdy gest miłosierdzia, który – zgodnie z obietnicą naszego Pana – jest skarbem gromadzonym w niebie (zob. Łk 12, 33). Ostatni dzień Tygodnia Miłosierdzia (tj. sobota 13 kwietnia) tradycyjnie nazywany jest „Dniem Dobra”, aby w ten sposób bardziej dostrzec, że dobro jest w nas, że dobra jest więcej, że każdy dzień roku zasługuje na to, aby dzielić się dobrem z naszymi bliźnimi. Jakże ważne są tu słowa papieża Franciszka: „Umacniajmy to, co jest dobre i oddawajmy się służbie dobru” (Fratelli tutti, nr 77).
Niech perspektywa życia wiecznego, którą otworzył dla nas zmartwychwstały Pan, inspiruje nas do miłości bliźniego, a także do czynów miłosierdzia, bo ubogich zawsze mamy u siebie (J 12, 8)!
bp Wiesław Szlachetka
Przewodniczący Komisji Charytatywnej
Konferencji Episkopatu Polski
Wielki Czwartek - Jest dniem wdzięczności Bogu za dar Eucharystii i Kapłaństwa. W tym dniu modlić się będziemy prosząc o liczne i święte powołania do stanu kapłańskiego i zakonnego. W liturgii parafialnej nie ma w tym dniu Mszy św. przed południem. Mszę Wieczerzy Pańskiej będziemy celebrować o godz. 1900. Po Mszy św. przeniesienie Najśw. Sakramentu do Ciemnicy i adoracja do godz. 2300.
W Wielki Piątek - w całym Kościele nie sprawuje się Eucharystii. Adoracja będzie od godz. 845. Zapraszamy na godz. 900 na Ciemną Jutrznię. Od 1000 rozpoczynają się adoracje poszczególnych wspólnot parafialnych. Plan Adoracji zamieszczony jest na tablicy ogłoszeń. O 1500 Koronka do Miłosierdzia Bożego i pierwszy dzień Nowenny do Miłosierdzia Bożego.
Na Drogę Krzyżową zapraszamy na godz. 1830, o godz. 1900 celebrować będziemy Nabożeństwo Męki Pańskiej. Adoracja Najświętszego Sakramentu przy Grobie Pańskim do godz. 2300.
W Wielki Piątek obowiązuje post ścisły, tzn. jakościowy i ilościowy. W tym dniu nie ma żadnych dyspens.
W Wielką Sobotę – adoracje rozpoczniemy o godz. 845. Zapraszamy na godz. 900 na Ciemną Jutrznię. O godz. 2000 rozpocznie się najważniejsze nabożeństwo całego roku liturgicznego - Msze św. Wigilii Paschalnej. (przypominamy o przyniesieniu świec na odnowienie przyrzeczeń chrzcielnych). W Wielką Sobotę post nie obowiązuje. Kościół zachęca jednak do powstrzymania się od potraw mięsnych aż do Mszy św. Wigilii Paschalnej.
Pokarmy wielkanocne: Święcenie pokarmów w kościele od godz. 1000 – do 1330 co pół godziny, a w Marcelinie przy kapliczce o godz. 1100. Święcąc pokarmy na stół wielkanocny nie zapominajmy o adoracji Krzyża i Pana Jezusa wystawionego w Najświętszym Sakramencie w Grobie Pańskim. W tym dniu kończy się Wielkanocne Dzieło Caritas, które rozpoczęło się w Środę Popielcową. W Wielką Sobotę możemy złożyć skarbonki z jałmużną wielkopostną do kosza przy głównym ołtarzu.
Spowiedź: Okazja do spowiedzi w Piątek od 2200 do 2300 oraz w Sobotę od 12:00 do 13:30.
Zachęcamy do wzięcia udziału w wyjątkowym koncercie pasyjnym w wykonaniu Poznańskiego Chóru Chłopięcego pod dyrekcją Jacka Sykulskiego.
Koncert odbędzie się 23 marca 2024 r. o godzinie 19:00 w Kościele pw. Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w Szczecinku.
Koncert będzie doskonałym preludium do obchodów Wielkiego Tygodnia, które rozpoczną się 24 marca (Niedzielą Palmową)
Zapraszamy wszystkich, aby przeżyć to wyjątkowe wydarzenie artystyczne, które pozostanie na długo w naszych sercach.
➡️Koncert sfinansowany jest przez Mieszkańców Szczecinka❤️
Koncert organizuje:
Szczecineckie Towarzystwo Muzyczne
Parafia pw. Narodzenia NMP Szczecinek
Drodzy Bracia i Siostry, wierni i duszpasterze parafii pw. Św. Krzysztofa w Szczecinku oraz wszyscy uczestnicy dzisiejszej liturgii.
Przyjmijcie, proszę, serdeczne pozdrowienia od całej wspólnoty Wyższego Seminarium Duchownego w Koszalinie. Dziękujemy za to, że nas nieustannie wspieracie na wiele różnych sposobów. Dzisiejsza obecność kleryków w Waszej parafii jest znakiem naszej z Wami bliskości. Chociaż seminarium jest jedynie niewielką częścią naszego Kościoła diecezjalnego, to jednak zdajemy sobie sprawę z tego, jak ważna jest to część, bez której realizowanie posłannictwa Chrystusa byłoby bardzo trudne.
Nasze seminarium, które od I sierpnia funkcjonuje w zmienionym składzie formatorów, wykonuje swoją misję, kontynuując dzieło zapoczątkowane przez poprzedników. Dziękując tym, którzy byli przed nami za oddaną i ofiarną posługę w WSD w Koszalinie, proszę Was o modlitwę w ich intencji oraz w intencji nowych zadań, przed którymi postawił ich Pan.
Wyższe Seminarium Duchowne w Koszalinie, w którym klerycy rozeznają swoje powołanie i przygotowują się do kapłaństwa, jest obecnie dobrze zorganizowanym, odpowiednio przygotowanym do podjęcia wyzwań współczesności, domem formacyjnym. Pragniemy jako wspólnota uczniów Chrystusa, świadomi ogromnych wyzwań, nieustannie inspirować się obrazem jakby pierwszego „seminarium”, które stopniowo tworzył Jezus w Galilei i Judei powołując uczniów i formując ich (Mt 4,18-22). Z lektury Ewangelii dowiadujemy się, co było celem tamtej formacji. Jezus powołał ich, aby Mu towarzyszyli dokądkolwiek idzie, aby wypędzali złe duchy, aby byli świadkami Jego czynów i cudów, aby słuchali Jego nauki i doświadczyli mocy Jego miłosiernej miłości (Mk 3,14-15). Wszystko to było po to, aby w końcu mógł ich posłać na cały świat, by głosili orędzie zbawienia zarówno narodom i wspólnotom, jak i pojedynczemu człowiekowi (Mt 28,19-20; Dz 1,8).
Takich naocznych świadków chciał mieć Jezus w swoim seminarium. My również pragniemy, aby ci, których dzisiaj powołuje Pan na naszych ziemiach, doświadczali w Szczecinku, w Koszalinie oraz w innych miejscach formacyjnej drogi, obecności żywego Boga. Tylko w ten sposób, jako „kapłani jutra”, będą mogli głosić to, co sami przeżyli, co usłyszeli, co ujrzeli własnymi oczami, na patrzyli i czego dotykały ich ręce (l J 1,1).
Wśród wielu zaproszonych do tego grona przez Jezusa, w czasie Jego ziemskiej misji, nie wszyscy odpowiedzieli pozytywnie. Byli również tacy, którym ułuda tego świata i pragnienie bogactwa stanęły na drodze i były przeszkodą nie do pokonania. Z pewnością, każdy z nas pamięta przykład bogatego młodzieńca, który odrzuciwszy zaproszenie Jezusa, odchodzi smutny (Mk 10,17-22). Przeciwieństwem takiej postawy jest radość uczniów Jezusa, którzy odpowiedzieli pozytywnie na Jego powołanie. W następnych fragmentach tego ewangelicznego opowiadania możemy dostrzec ich wielki entuzjazm, gdy wracają po zakończonej misji, której owocem jest zwycięstwo dobra nad złem (Łk 10,17-20).
Również my dzisiaj możemy zobaczyć smutek na twarzach i w sercach tych ludzi, którzy nie przyjęli Bożego powołania. Równocześnie widzimy radość współczesnych uczniów Chrystusa, którzy tak wypełniają swoją kapłańską posługę, pomimo wielu trudności i przeciwności, że najgłębsza radość i pokój wynikające z obecności Boga w sercu, są udziałem tak wielu ludzi żyjących na terenie naszej koszalińsko-kołobrzeskiej diecezji.
Każdy powołany przez Jezusa, który przekracza progi seminarium, zaproszony jest do wyjątkowej drogi. Jest nią wzrastanie w osobistej i wyłącznej relacji z Bogiem, która jest świadectwem miłości Boga ponad wszystkie inne rzeczy. W dzisiejszym świecie, który często wymusza na nas bardzo aktywny i zabiegany styl życia, potrzeba ludzi, którzy pomogą nam zatrzymać się na chwilę, by w miłującym spojrzeniu Jezusa odkryć naszą największą wartość (por. Ivlk 10,21). Potrzeba nam kapłanów, którzy pomogą nam nadać właściwy kierunek i dostrzec sens naszych zmagań i trudów codzienności. Potrzeba nam kapłanów, którzy pomogą nam zatrzymać się i spotkać Boga, w modlitwie, na adoracji, w celebracji Mszy św. i sakramencie pokuty i pojednania. Potrzeba nam kapłanów, którzy na nowo pomogą nam odkryć i doświadczyć ,z jaką miłością obdarzył nas Ojciec” (l J 3,1) w Jezusie Chrystusie.
Drodzy Bracia i Siostry!
Pragnę w imieniu całej wspólnoty WSD w Koszalinie i Szczecinku podziękować za Waszą życzliwość, duchową bliskość oraz modlitewne i materialne wsparcie. Również dzisiaj ponawiamy prośbę o pomoc w postaci ofiary na potrzeby seminarium, modlitwę oraz ofiarowanie trudów i cierpienia szczególnie w intencji nowych powołań.
Nasze seminarium zawierzone Jezusowi w Eucharystii, Matce Bożej i św. Józefowi jest nie tylko w dobrych rękach, lecz także ma potężnych Orędowników u Ojca w niebie. Jezus jednak poucza nas, że „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana Żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Łk 10,2). Dzisiaj, jak chyba nigdy wcześniej te słowa Jezusa brzmią tak bardzo dosadnie.
Dlatego już teraz bardzo dziękujemy, za każdą modlitwę i ofiarę, za każdy gest serca kochającego Boga i Kościół.
Serdecznie wszystkich Was pozdrawiamy, szczególnie bliskich nam przyjaciół z RPSK oraz wszystkich anonimowych, życzliwych nam wiernych. Wielkim wsparciem dla nas, w tych trudnych czasach, jest świadomość, że nie jesteśmy sami. Z nadzieją patrzymy w przyszłość, pamiętając, że nie jesteśmy tylko ludzką organizacją. Jesteśmy częścią Swiętego Kościoła, którego Panem i Głową jest nasz Zbawiciel Jezus Chrystus.
W imieniu całej wspólnoty seminaryjnej ks. Radosław Suchorab Rektor WSD w Koszalinie
Fundacja SMS z NIEBA wraz ze Wspólnotą św. Pawła działającą w Szkole Nowej Ewangelizacji, zaprasza 20 kwietnia na jednodniowe rekolekcje na hali w Koszalinie. Poprowadzi je świecki ewangelizator, rekolekcjonista – Marcin Jakimowicz. Liczba miejsc na hali jest ograniczona. Bezpłatne vouchery na rekolekcje są do odebrania w zakrystii. Aby uzyskać bilet, należy zarejestrować voucher na stronie internetowej www.Usprawiedliwieni2103.pl
Środa Popielcowa rozpoczyna w Kościele katolickim okres Wielkiego Postu czyli czterdziestodniowej pokuty. Ma on zachęcić katolików do podjęcia osobistego nawrócenia, aby jak najlepiej przygotować się do Uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.
W Środę Popielcową odbywa się obrzęd posypania głów popiołem, który oznacza żałobę i pokutę. Obrzędowi towarzyszą słowa: „Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz” albo „Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię”. W XI wieku narodził się zwyczaj, że popiół do posypywania głów wiernych pochodzi z palm poświęconych w Niedzielę Palmową poprzedzającego roku.
Porządek mszy św.: godz. 900, 1600, 1730, 1900.