Osoba odpowiedzialna: Bogusława Bukowska

Opiekun ks. Proboszcz

Dobre i poprawne czytanie jest sztuką. Tym bardziej publiczne czytanie słowa Bożego, oznajmienie go w zgromadzeniu liturgicznym wymaga pewnego kunsztu. Nikt dotąd nie posiadał takiej sztuki na tyle, aby nie mógł jej bardziej doskonalić ani ulepszać. Przed każdym lektorem, który wykonuje w czasie sprawowania Eucharystii własną funkcję liturgiczną, stoi więc obowiązek pilnego zdobywania sztuki czytania słowa Bożego. Swoją wzniosłą, zaszczytną i odpowiedzialną posługę powinien on spełnić z należną czcią i miłością do Pisma św. aby wypowiadane słowo Boże, jako ,,żywe i skuteczne.”

LEKTORZY

Historia posługi lektora

W kościele łacińskim do 1972 r. było to drugie z 4 niższych święceń (ostiariat, lektorat, egzorcystat i akolitat) udzielane kandydatowi do kapłaństwa w czasie formacji seminaryjnej. 15 sierpnia 1972 r. papież Paweł VI w dekrecie Ministeria Quedam zniósł święcenia niższe w kościele łacińskim, ustanawiając w zamian posługi lektora i akolity.

Obecnie wyróżniamy dwa rodzaje posługi lektorskiej:

Lektor - alumn seminarium duchownego. Z reguły lektorami ustanawiani są klerycy na III roku formacji seminaryjnej. Poza regularnymi posługami, lektor-kleryk może m.in. święcić potrawy wielkanocne w Wielką Sobotę.

Lektor świecki. Lektorzy świeccy przygotowują się z reguły do swojej posługi przez uczestnictwo w kursie lektorskim. Kurs taki obejmuje wykłady z podstaw liturgiki, biblistyki i teologii, a także warsztaty z fonetyki i śpiewu.

W czasie obrzędu ustanawiania lektora, biskup wręcza mu Pismo Święte na znak władzy oficjalnego głoszenia Słowa Bożego.

Posługa lektora w kościele katolickim wiąże się przede wszystkim z odczytywaniem podczas Mszy św. i nabożeństw wszystkich czytań za wyjątkiem Ewangelii.

Ponadto lektor może odczytywać modlitwę powszechną podczas liturgii;

Jeśli nie ma kantora lektor może wykonać psalm responsoryjny.

Bieżące komentarze do czytań:

24 listopada 2024 – Uroczystość Jezusa Chrystusa, Króla Wszechświata 

Naród Wybrany spodziewał się, że Mesjasz, jako potomek królewskiego rodu Dawida, nadejdzie w swej mocy; że będzie Bożym Pomazańcem; że wybawi Żydów spod rzymskiej okupacji; że zatryumfuje w Izraelu; że ostatecznie utwierdzi swe ziemskie panowanie. W swych poglądach wielu Żydów odnosiło się do fragmentu proroctwa z Księgi Daniela o królestwie Syna Człowieczego. W czasach Nowego Testamentu wielu upatrywało w Jezusie politycznego wybawcę i „chciało obwołać Go królem” (por. J 6,15). Czar prysł, gdy Jezus ukazał się ludowi w rzymskim pretorium: w koronie z ciernia, w płaszczu szkarłatnym, z trzciną w ręku. Ten obraz jest poprzedzony rozmową Jezusa z Piłatem. Różnią ich dwie wizje władzy – dla Piłata władza to cezar, dla Jezusa władzą jest krzyż. 

Pozwólmy, aby Jezus zapanował w naszych sercach. Oddajmy wszelkie nasze sprawy i ambicje w ręce Jezusa.

1 grudnia 2024 – I niedziela Adwentu

 Wchodząc przez Adwent w nowy rok liturgiczny, usłyszymy w dzisiejszym słowie pełne nadziei obietnice dotyczące ponownego przyjścia Pana. Jeremiaszowa zapowiedź nadejścia Pana z pierwszego czytania znajduje bardziej sprecyzowane potwierdzenie w dalszej części liturgii słowa, gdzie dowiemy się, że ów tajemniczy Pan to Syn Człowieczy. Wydarzenie to jest więc nieodzownie związane z koniecznością przygotowania, do którego osobiście swoich uczniów wezwie Jezus, nakłaniając do czuwania i modlitwy. 

Porzucając więc wszelką bierność, nasze czuwanie zwiążmy z aktywnym słuchaniem słowa Bożego, które – jak mówi psalmista – jest ścieżką pewną i pełną łaski.

8 grudnia 2024 – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP (II niedziela Adwentu)  

Słowo dzisiejszej uroczystości stawia nas pośrodku jednego z najważniejszych momentów historii zbawienia. Złamane w rajskim ogrodzie przez pierwszych ludzi przymierze nie jest końcem relacji Bóg-człowiek, ale swoją kontynuację ma w powtórnej szansie otrzymanej przez ewangelijną zapowiedź poczęcia i narodzin Zbawiciela świata, którego ma nam dać w swoim dziewczęcym fiat Maryja. Gdyby dla grzesznego słuchacza było to wciąż za mało, Święty Paweł zapewnia nas, pisząc w Liście do Filipian, że nasze wybraństwo sięga jeszcze do czasu sprzed powołania ludzkości do istnienia, a jego głównym powodem jest nasza przyszła świętość. 

Anielskie spotkanie Maryi to szkoła pokornego słuchania słowa Pańskiego, z której my dziś również zechciejmy skorzystać.

15 grudnia 2024 – III niedziela Adwentu

 Radość to wspólna cecha całej liturgii słowa, choć różne są jej powody. Kończący księgę Sofoniasza fragment zawarty w pierwszym czytaniu mówi o radości wynikającej z usunięcia przez Pana nieprzyjaciela, natomiast według Świętego Pawła radość ma być chrześcijańskim stylem bycia. Z kolei perykopa ewangelijna wspomina największego wroga radości – egoizm. Stąd też wezwanie Jana Chrzciciela, by podzielić się dobrami z tymi, którzy ich nie mają, i wyzbyć się gromadzenia ponad konieczny stan. Jednak główną motywacją radości, o której mowa w Łukaszowej Ewangelii, jest przyjęcie chrztu nie tylko z wody, ale z Ducha Świętego. Niech usłyszane słowo będzie i nam dziś powodem do osobistej radości.

22 grudnia 2024 – IV niedziela Adwentu

 Już od samego początku dzisiejszej liturgii słowa podkreślana jest obecność Maryi – adwentowej bohaterki. Micheasz, choć żył osiem wieków przed narodzinami Mesjasza, zdradza lokalizację przyjścia na świat Tego, który będzie władał w Izraelu, i przywołuje mającą porodzić Matkę Pana. Jej rola jest wyraźnie zaakcentowana przez rozradowaną Elżbietę wychwalającą kuzynkę w stanie błogosławionym, której nie brak wiary, gdy przyjmuje anielskie zwiastowanie. Spotkanie dwóch matek w Ain Karem to pochwała umiejętności przyjmowania słowa, jakie Bóg zostawia ludziom, co nie umknęło uwadze Elżbiety, skoro ewangeliczny fragment kończy jej ukłon wobec Matki Pańskiej za przyjęcie słowa i wiarę w jego wypełnienie. 

Niech i w nas zamieszka dziś Słowo, które niebawem stanie się Ciałem.